Wervelkind
Aileen van Dijk (1997)
Vliegende start
Mijn opleiding tot Wervelkind begon op 22 februari 1997. Die dag werd ik met een beetje hulp van dokter Kortenaar de wereld in gelanceerd waarmee mijn leven een vliegende start kreeg.
Ik groeide op in een gezin waar muziek en creativiteit een grote rol hadden buiten de werk-uren om. Al vroeg leerde ik dat noten lezen niet noodzakelijk was om een goede muzikant te kunnen zijn; dat het zingen van een tweede stem meer dynamiek gaf dan alleen de basislijn, dat je meubels en kleding naar wens kon aanpassen en dat sommige kleren niet te koop waren maar wèl te maken na een bezoekje aan de stoffenmarkt.
Studiekeuze
Mijn onvermogen tot het lezen van bladmuziek weerhield me ervan om auditie te doen op het conservatorium. Ik volgde mijn verstand, koos voor de veilige optie en startte met een bachelor Verpleegkunde. In de weekenduren bleef ik muziek schrijven met mijn vrienden, optreden op verschillende podia en bleef ik mijn stembanden trainen. Gelukkig maar.
Want in 2025 besloot ik dat het toch ècht tijd werd om de kunsten opnieuw onderdeel te laten zijn van mijn werkweek.
Standplaatsen
Het dorp zoals Wim Sonneveld het omschrijft: simpele huizen tussen groen met boerenbloemen en een heg. Het dorp waar ik weliswaar niet geboren ben - want dat gebeurde in het ziekenhuis 15km verderop - maar waar ik wel mijn jeugd doorbracht. Het dorp van waaruit ik Nederland in trok.
Na een korte tussenstop in Enschede verhuisde ik in 2019 samen met mijn jeugdliefde naar Maastricht. Meteen voelde ik me er thuis en besefte ik me wat voor mij de functie is van stromend water: rust.
Het dorpse karakter van de stad, de bruisende verenigingen en de bourgondische cultuur veroverden een plekje in mijn hart. Dat maakte voor mij de keuze in 2023 vrij vanzelfsprekend.
Met de liefde verhuisd naar Limburg, voor de liefde van mijn omgeving gebleven.
Na het beëindigen van een decennium met mijn jeugdliefde besloot ik om in Limburg te blijven wonen en verhuisde ik terug naar het dorp. Een dorp waar de huizen iets minder simpel zijn, waar eeuwenoud vakmanschap tot op de dag van vandaag nog zichtbaar is en waar de verbondenheid door die eeuwen heen niet is verdrukt door individualisme.
Eijsden werd mijn nieuwe uitvalsbasis. Mijn thuis.